امر به معروف و نهى از منکر یگانه اصلى است که ضامن بقاى اسلام است؛ به اصطلاح، علت مُبقیه است. اصلًا اگر این اصل نباشد، اسلامى نیست. رسیدگى کردن دائم به وضع مسلمین است. آیا یک کارخانه بدون بازرسى و رسیدگى دائمى مهندسین متخصص که ببینند چه وضعى دارد، قابل بقاست؟ اصلًا آیا ممکن است یک سازمان همینطور به حال خود باشد، هیچ دربارهاش فکر نکنیم و در عین حال به کار خود ادامه دهد؟ ابداً. جامعه هم چنین است. یک جامعه اسلامى اینطور است بلکه صد درجه برتر و بالاتر. شما کدام انسان را پیدا مىکنید که از پزشک بىنیاز باشد؟ یا انسان باید خودش پزشک بدن خود باشد یا باید دیگران پزشک باشند و او را معالجه کنند:
متخصص چشم، متخصص گوش و حلق و بینى، متخصص مزاج، متخصص اعصاب.
انسان همیشه انواع پزشکها را درنظر مىگیرد براى آنکه اندامش را تحت نظر بگیرند، ببینند در چه وضعى است. آنوقت جامعه نظارت و بررسى نمىخواهد؟! جامعه رسیدگى نمىخواهد؟! آیا چنین چیزى امکان دارد؟! ابداً.
حسین بن على علیه السلام در راه امر به معروف و نهى از منکر یعنى در راه اساسى ترین اصلى که ضامن بقاى اجتماع اسلامى است کشته شد؛ در راه آن اصلى که اگر نباشد، دنبالش متلاشى شدن است، دنبالش تفرّق است، دنبالش تفکّک و از میان رفتن و گندیدن پیکر اجتماع است. بله، این اصل این مقدار ارزش دارد. آیات قرآن در این زمینه بسیار زیاد است. قرآن کریم بعضى از جوامع گذشته را که یاد مىکند و مىگوید اینها متلاشى و هلاک شدند، تباه و منقرض شدند، مىفرماید: به موجب اینکه در آنها نیروى اصلاح نبود، نیروى امر به معروف و نهى از منکر نبود، حس امر به معروف و نهى از منکر در میان این مردم زنده نبود.
